~Geen idee of het al de bedoeling is dat ik hier begin te schrijven, but I'm bored ;-;~
---
Met de kap van haar mantel ver over haar ogen heen getrokken, had ze zich over haar bord met eten heen gebogen. Het liep al tegen de avond aan en het rumoer bij de bar werd met de minuut luidruchtiger, maar ze had besloten zich er niet al te veel van aan te trekken. De mannen, zelfs al waren ze niet de liefste, dronken enkel, deden een paar armzalige pogingen om de mollige serveerster aan de haak te slaan en gooiden de inhoud van hun glazen over de overige bezoekers van de herberg - wat minder prettig was, maar aanvaardbaar. In de stad zou het nog veel erger zijn, aangezien de meeste reizigers die hier strandden zich vaak nog enigszins in toom wisten te houden door de zeurende gedachte aan de lange weg die ze nog voor de boeg hadden liggen de volgende dag, iets wat met een kater een stuk minder aangenaam zou zijn.
'Zal ik die voor je bijvullen?' De serveerster was haar kant op gekomen en wees met een stompe vinger naar de nog halfvolle mok met bier die naast haar bord stond. Op haar wangen gloeiden blosjes en haar haar zat warrig. Arline wist dat ze genoot van de aandacht die de mannen haar gaven, zelfs al was het aandacht van de laagste orde, enkel geschikt om een te laag zelfvertrouwen enigszins op te krikken. Ze schudde haar hoofd en wierp een geldstuk op tafel.
'Ik zou het waarderen als je me voor de verdere avond niet stoort. Als ik iets nodig heb, en jij bent in staat dat voor me te regelen, ben je de eerste die het hoort, maar momenteel kan je je beter opdringen aan je mannen daar. Die hebben meer behoefte aan je gezelschap meer dan ik.' De vrouw, zichtbaar beledigd, griste de munt van tafel en beende weg, hoofd ferm geheven en een hand in haar zij. En dan dacht Arline dat zij degene was met het temperament, maar deze vrouw was anders ook behoorlijk snel op haar - ogenschijnlijk - stompe tenen getrapt. Je zou, met dat in je achterhoofd, denken dat het wel wat meer moeite zou kosten.
'En ik dacht dat ik de enige was die het vervelend vindt wanneer serveersters je niet met rust laten,' mompelde iemand. Ze draaide haar hoofd een kwartslag en zag een man aan het eind van de lange tafel zitten die naar haar staarde.
'Beleefdheid is ook niet alles,' antwoordde ze. Ze man scheen dit als een uitnodiging te zien om dichterbij te schuiven en zijn bord met eten met zich mee te trekken. Alsof mensen hier nog niet opdringerig genoeg waren.
'Zeg dat wel...?' Zijn vragende blik en het open einde van zijn zin impliceerden een antwoord van haar kant. Zonder te twijfelen noemde ze de naam die ze de laatste tijd vaker gebruikte dan haar eigen naam.
'Enoch.'
'Enoch...' Hij sprak de naam traag uit, alsof hij hem wilde testen. 'Juist ja. Aangenaam.'
'Laat me raden, jij bent niet van plan om jezelf voor te stellen?'
'Beleefdheid is ook niet alles.'
'Touche.' Ze nam hem schattend in zich op. Arrogante zelfvoldaanheid en een vleugje gevaar leek uit zijn poriën te sijpelen en haar eetlust aan te tasten. Ja, ze mocht zo nu en dan zelf ook behoorlijk zelfingenomen zijn, maar hier had ze in de verste verte geen behoefte aan. Het was een lange dag geweest en het was dat haar maag het haar niet toe had gestaan zonder eten naar bed te gaan, anders had ze de maaltijd met liefde over geslagen en was ze direct door gegaan naar haar bed. Zonder verder nog iets te zeggen kwam ze overeind, sloeg ze de inhoud van de mok achterover en liep ze weg richting de slaapvertrekken.
'Tot ziens... Enoch,' werd haar nog achterna geroepen, maar daar bleef het bij en dat was maar goed ook, want hoewel ze moe was, wist ze dat ze niet in staat zou zijn zichzelf in toom te houden zodra er eenmaal een foute snaar bij haar was geraakt en gezien haar vermoeidheid wist ze dat het voor haar nou niet bepaald gunstig af zou lopen dit keer.
'Zowaar weggelopen van een opkomende ruzie, ik zie vooruitgang,' mompelde ze in zichzelf terwijl ze de deur achter zich sloot en zich op het bed liet vallen. 'Hoezo een hopeloos geval.'
