Sing me to sleep; Dodo is a go

Eenzaam struinde de roodharige door de bossen die door de ondergaande zon langzaam in het schemerduister werden gehuld. Ze had zich de hele middag diep in het bos schuilgehouden voor de andere sprookjesfiguren en in de meeste serene toestand die ze kon opbrengen, als het springerige ding dat ze was, een vilten knuffeltje in elkaar gezet. Ze had niet in de gaten gehad dat er tijdens haar bezigheden al zoveel tijd verstreken was en bij de eerste gaap die uit haar mond kwam had ze haar spullen neergelegd en was overeind gekomen. Ze had de losse garen, overgebleven stukjes vilt en het afgewerkte knuffeltje in het schort dat ze om haar heupen droeg gestopt en was vervolgens een willekeurige richting uit gelopen. Als ze eerlijk was, wist ze niet goed meer waar ze precies vandaan was gekomen, maar ze hoopte heel erg dat haar rampzalige richtingsgevoel deze avond iets minder rampzalig zou zijn. Ze hoopte dat ze vandaag wél zelf haar weg uit het bos kon vinden, dat haar in het schemerduister een heel ander gevoel gaf dan vroeg op de middag. De takken ritselden en de bomen kermden in de wind die nog niet zo heel lang geleden plotseling was opgestoken. Haar vuurrode krullen dansten op de wind en vlogen om haar ronde gezichtje, terwijl haar groene ogen glinsterden in het maanlicht dat helderder begon te worden naarmate de duisternis haar meer en meer begon in te sluiten.
Dream reikte met haar hand in haar schort en rakelde het knuffeltje op waar ze zo net nog de laatste hand aan had gelegd. Het ding was donkerblauw van kleur en als ze het ophield naar de hemel verdween hij voor kort even in de achtergrond, tot die zwart genoeg was om de donkere kleur van het knuffeltje er weer van te kunnen onderscheiden. Sterren waren niet of nauwelijks zichtbaar doordat de bomen het meeste van de ruimte boven haar hoofd met hun groene bladerdek verschool. Dream rilde van de kilte die de avond bracht en drukte het knuffeltje tegen zich aan, terwijl ze haar stappen onbewust kleiner maakte en de zelfverzekerdheid langzamerhand uit haar tred verdween. Donker. Duisternis. Ze kwam midden in het bos tot stilstand en beet op haar lip. Donker. Haar groene ogen glinsterden, terwijl ze een stap achteruit deed en vervolgens weer één naar voren. Overal om haar heen was duisternis en Dream hield niet van de duisternis. Sterker nog, ze was doodsbang voor zelfs het kleinste beetje donker en verstijfd van angst kreeg ze het alleen nog voor elkaar om op de grond te zakken en haar armen stevig om haar benen te slaan. Het knuffeltje viel uit haar verkrapte vingers op de grond, maar haar blik was te gefixeerd op het allesomvattende donker om daar überhaupt nog aandacht aan te besteden. "Help."

Noah vond dat Captain Hook helemaal niet kon weten dat hij degene was die een zeil had opengereten, laat staan dat hij een ander had verbrand, dus op hem gaan schelden vond hij geheel onterecht. Niet dat hij geen gelijk had of zo, maar hij kon het gewoon niet weten. Misschien had iemand anders het gedaan, kon best toch. Hij was echt niet de enige in Neverland, hoor. Wat wel grappig zou zijn eigenlijk, de enige zijn in een heel land. Maar, bedacht hij zich toen, dan zou Captain Hook er ook niet zijn en dus niemand om te plagen. De rest trouwens ook niet en die zou hij wel gaan missen dan, hoor. Waarheen zouden ze dan zelfs gaan? De meeste mensen in Neverland hadden niet echt ergens om naartoe te gaan – daarom waren ze ook, je weet wel, daar. In theorie hadden ze heus wel familie, maar die hadden ze ook allemaal achter zich gelaten en hij dacht niet dat ze heimwee hadden. Zouden ze vast wel zeggen als dat zo was.
Hij wist niet goed of Hook eerst zijn zeilen zou vervangen en daarna pas achter hem zou aankomen of andersom. Hij hoopte op het eerste, maar hij was niet helemaal zeker, dus maakte hij gebruik van die geweldige bossen die daar ook weer heel toevallig waren om zich daarin te verbergen. Ondertussen kende hij de bossen op zijn duimpje – het zou kunnen dat dit soort situaties geregeld voorkwamen, maar daarvoor was geen enkel bewijs – en over het algemeen was het niet erg moeilijk om te ontkomen. Deels omdat er nooit iemand was en deels omdat, je weet wel, hij de bossen op zijn duimpje kende en piraten meestal niet van bossen hielden. Ze wisten niet wat ze misten – de bossen waren geweldig.
Hij liep dus door de bossen en probeerde er niet aan te denken dat de richting vanwaar hij kwam verdacht stil was. Eigenlijk hoefde hij zelfs niet te proberen – hij merkte vooral op dat de richting waarnaar hij toe ging niet zo stil was. Wacht, nee, dat klopte niet. Het was wel stil op zich, maar hij was er vrij zeker van dat hij iemand iets had horen zeggen daar, dus hij ging ernaartoe. Je wist maar nooit en zo, misschien was er iets belangrijks aan de gang. Toen hij er zo ongeveer zestig procent zeker van was dat er iemand anders dicht in de buurt was en dat de iemand in kwestie degene was die wat geluid had voortgebracht, zei hij: ‘hoi.’
Misschien had hij iets anders moeten zeggen, maar “hoi” klonk als een goed begin.