De wind blies door de witte haren van Kida en ze rilde. Ze droeg haar Atlantic kleding nog, dus droeg ze niet veel meer dan een soort strapless blauw bikini topje, een blauw bikini broekje met daaraan een soort open luchtig rokje. Haar voeten waren rood van de kou en ze had scherpe pijnscheuten bij elke stap die ze in de sneeuw zette. Ze stond kort stil en zag haar eigen adem in wolkjes uit haar mond verdwijnen. Ze opende en sloot haar handen om de doorbloeding door te laten lopen. Haar pupillen werden kleiner, ze rook water, ze hoorde water. Een wild instinct in haar dreef haar voorwaarts naar het water. Ze voelde haar lichaam niet meer maar zette het op een lopen richting het geluid. De sneeuw piepte en kraakte onder haar blote voeten en ze ontweek behendig de laaghangende takken. Alles leek kort te vervagen maar voor ze het wist zat ze op haar knieën in de sneeuw met haar handen in het ijskoude water. Ze sloot haar ogen en voelde hoe het water langs haar handen gleed, ze had het gemist, water. Alles was tot nu toe bevroren en koud geweest, nu was het nog steeds koud maar tenminste nog vloeibaar. Herinneringen van vroeger schoten door haar hoofd. Ze opende haar ogen en haalde haar handen uit het water, ze had nu vreemd genoeg minder koud. Ze stond op maar besloot nog te blijven staan en luisterde simpelweg naar het geluid van het water.
