Who's afraid of the big bad wolf?

Met haar kruisboog over haar schouder en haar rode mantel omgeslagen baande Faith zich een weg door de dorre takken en bladeren. Ze had niet echt bijgehouden hoelang ze al in dat bos rondliepen, maar het was minstens drie uur. Ze waren tegen het einde van de middag begonnen - omdat weerwolven overdag nu eenmaal een gemakkelijkere prooi waren dan 's nachts - en nu begon het al behoorlijk donker te worden. Faith was nogal gefrustreerd, want het spoor dat ze dachten gevonden te hebben bleek nergens op uit te komen en nu liepen zo voor haar gevoel al uren voor niets door dit vreselijke, besneeuwde bos. Het enige voordeel van de sneeuw was dat pootafdrukken beter zichtbaar waren, maar die waren nu ook nergens te bekennen en bovendien zag je veel minder met deze schemer. Ze wist niet waar de weerwolven tegenwoordig uithingen, maar sinds ze met de andere jagers vorige maand een hele roedel had uitgemoord, leken ze een stuk voorzichtiger te zijn en een stuk beter in het houden van schuilplaatsen.
Ze draaide zich om naar Hunter. ‘Denk je dat dit nog wat gaat opleveren? Want we lopen hier nu al uren en ik ben ongeveer net zoveel weerwolven tegengekomen als paardenbloemen.’ En paardenbloemen waren er niet, want Hare Majesteit de Koningin had alles bevroren. Yay.

Hunter's ogen glinsterden in het licht van de middagzon die zich met moeite een weg door het dichte bladerdek boven hun hoofd wist te banen. Zijn ogen scanden de omgeving zorgvuldig af, terwijl hij probeerde onderweg niet te struikelen over de losse twijgjes op de grond en de boomwortels die uit de aarde omhoog waren gegroeid. Zijn inspanningen bleken in minder dan seconden echter al nutteloos te zijn, want zijn voet bleef haken achter een boomwortel en terwijl hij zijn handen verschrikt naar voren strekte, stortte hij met zijn volle gewicht naar de aarde. Zwaartekracht trok hem zonder genade naar de vlakte en in de luttele seconden die het hem kostte om naar de grond te vallen, zochten zijn handen wanhopig naar houvast en grepen daarom Faith's mantel aan de onderkant met onbedoeld veel kracht vast. Hij bracht zijn andere hand over zijn hoofd en probeerde zo goed en zo kwaad als dat ging op zijn beiden ellenbogen te belanden, onzeker over het lot dat hij Faith had aangedaan door haar zo hardhandig vast te pakken. De grond schaafde zijn ellenbogen en hij rolde op zijn zij zodra hij de grond goed en wel onder zijn lichaam voelde, waarna hij enigszins gedesoriënteerd opkeek en Faith's vraag van eerder antwoordde.
'Ik weet het niet,' peinsde hij, terwijl hij nog altijd op zijn zij op de grond lag en de aarde op zijn droge en gescheurde lippen kon proeven. Hij snoof even en schudde toen zijn hoofd. 'Ik denk niet dat we rond deze tijd nog een spoor van ze op kunnen pikken.'

Het was een algemeen feit dat Hunter niet de meest handige jager van de groep was, en dat bewees hij momenteel door te struikelen over God mocht weten wat. Faith had zich amper naar hem omgedraaid toen hij haar aan haar mantel vastgreep en ze haar evenwicht kwijtraakte. Ze kon zich net op tijd vastgrijpen aan de stam van de boom naast haar zodat ze niet op de grond viel en rolde vervolgens spottend met haar ogen om Hunters antwoord, hoewel hij dat waarschijnlijk niet kon zien. 'Nope, ik weet het wel zeker,' zei ze, terwijl ze overeind ging staan en haar hand naar hem uit stak, voor het geval hij zichzelf niet overeind kon helpen of zo. Soms vroeg Faith zich serieus af waarom Hunter de naam Hunter nog durfde te gebruiken, want op momenten als deze deed hij hem geen eer aan. Niet dat haar eigen naam op haar van toepassing was – bleken zij en Hunter ondanks zijn skills toch wat gemeen te hebben. ‘Tijd om te gaan, denk ik,’ vervolgde ze. Ze had zelf eigenlijk ook geen zin meer om door dit bos te lopen op zoek naar weerwolven. Niet omdat ze bang was of zo, hoor – kom op, zeg – maar omdat het haar frustreerde dat ze nog altijd niets hadden kunnen vinden. En zodra Hunter over boomwortels ging struikelen, was er weinig kans dat de jachtpoging nog iets op ging leveren.

Schijnbaar was Faith er wel in geslaagd overeind te blijven, al had hij niet helemaal meegekregen hoe ze dat überhaupt voor elkaar gekregen had. Hij kon echter niet zeggen dat hij verrast was om de jonge blondine nog op haar beide benen voor hem te zien staan en in plaats van er verder op te gaan, draaide hij zich kreunend weer op zijn rug om vervolgens dankbaar de hand die ze voor hem uitgestoken hield aan te pakken. Zijn blauwe ogen fonkelden terwijl hij net genoeg kracht zette om zichzelf overeind te hijsen zonder haar weer bijna onderuit te halen. Eenmaal weer op eigen benen, klopte hij de aarde van zijn kleding en draaide zich om naar Faith, waar hij kort zijn rug naar gekeerd had. Hij tastte zijn oorlellen af en glimlachte opgelucht toen de groene sierraden die hij regelmatig in zijn oren droeg nog altijd van hun plaats verzekerd waren. 'Oké, let's go then,' merkte hij op, waarna hij naar voren dook en Faith net onder haar heupen vastpakte en haar optilde. Ondanks het feit dat hij behoorlijk onhandig was, was hij namelijk ook atletisch en was zijn kracht één van de eigenschappen die hem in het jagersgezelschap hield. Hij gooide Faith met weinig moeite over zijn schouder en sloeg vervolgens zijn arm om haar middel om haar op die plek vast gepind te houden. 'Off we go!' riep hij lachend uit en met die woorden begon hij zich weg door het bos te banen, in de richting van Misthaven, waar één van hun favoriete herbergen duidelijk hun naam riep.