THE SNOW GLOWS RED ON THE MOUNTAIN TONIGHT

Winter had altijd geweten dat ze misschien wat wantrouwend was, maar ze had nooit geweten dat wantrouwen zo'n veelvoorkomende eigenschap van haar was tot ze de troon van The Enchanted Forest opgeëist had. En geloof het of niet, het was een dodelijk vervelende eigenschap. Het was net zoiets als jaloezie: het kwam gewoon en of je het nou leuk vond of niet, het bleef er en weigerde te verdwijnen tot er iets aan de persoon in kwestie werd gedaan. Sinds ze koningin was had ze voortdurend het idee dat mensen haar in de weg zaten en dat was ook de reden van haar uitgebreide collectie ijssculpturen in de paleistuin. Die ”Ik bevries iedereen die ook maar iets verdachts doet”-gewoonte had ze losgelaten en ze had min of meer besloten minder aandacht te besteden aan die minions van haar en meer aan haar taak als koningin, maar eigenlijk was ze vreselijk bang die positie kwijt te raken als ze niet goed oplette. Ze wist dat niet iedereen blij was met haar komst en wraakacties. Ze wist ook dat niemand een schijn van kans maakte tegen haar magie. Maar er waren altijd uitzonderingen, en je wist nooit wanneer die opdoken. Misschien was die ene neef van de koning die ze vermoord had en die ze in leven had gelaten, Eric, er wel zo eentje.
Ze had Lapire naar haar paleis laten komen om deze kwestie te bespreken, omdat Lapire, nou ja, van iedereen die ze persoonlijk kende het meest in de buurt kwam van vriendin. Bovendien kwam Lapires manier van denken aardig overeen met die van Winter en waren haar methodes altijd succesvol, dus misschien gold dat ook voor haar theorieën. Ze wist niet of Lapire ook maar iets van Eric of zijn intenties wist, maar het was een goed moment om daar achter te komen, toch?

Lapire verliet liever niet haar paleis. Ondanks dat alles buiten hetzelfde eruit zag als binnen, had ze een voorliefde voor haar paleis. En omdat ze haar rijk liever niet in handen liet van één of andere idioot die het voor elkaar zou krijgen alles naar de knoppen te werken. Ze vertelde overigens daarom ook nooit dat ze weg was. Voordat ze een hele opstand zou krijgen in haar paleis. Oh nee, ze moest er niet aan denken. Ze was gewoon daarom gewoon te paard, gehuld in een dikke bontmantel want ijs , naar Winter haar paleis gereden. Ze had te horen gekregen dat er iets met haar te bespreken viel. Nu voelde Lapire zich natuurlijk zeer gevleid, sinds niet iedereen haar vroeg om geweldige adviezen. Niet dat ze die zou geven want what the hell moet jij met mijn gedachtespinsels. Maar Winter, of eerder gezegd koningin Winter was een ander verhaal. Dankzij een geniale samenwerking had zij namelijk haar eigen rijk gehouden, met als enige punt dat Winter boven haar zou staan. Allemaal heel formeel, het kwam erop neer dat Lapire nog steeds de killer Queen kon zijn die ze altijd was.

Maar inmiddels was ze gearriveerd in Queen Winter haar paleis, waar ze werd aangekondigd. Vervolgens, stapte ze door de openslaande deuren de troonzaal binnen. "Goeiemiddag, koningin Winter." Zei ze, waarna ze een kleine buiging maakte. Ondanks dat Lapire netjes de protocollen volgde, was er een cynische glimlach op haar gezicht te vinden. Ze wist namelijk heel goed dat Winter waarschijnlijk nooit op deze troon had gezeten zonder haar hulp.

Lapire werd aangekondigd en Winter keek hoe ze binnenstapte, gekleed in haar geliefde kleur rood, wat fel afstak tegen het sneeuwwit in de troonzaal. Winter merkte de cynische glimlach rondom haar lippen op, maar dat kon haar eigenlijk niet veel schelen, want ze beschouwde Lapire niet als een potentiële vijand. ‘Goedemiddag, Lapire,’ zei ze, het woordje “koningin” weglatend omdat ze nu eenmaal boven Lapire stond. ‘Laat ons alleen,’ gebood ze de wachters, die knikten en de deur achter zich sloten toen ze de zaal uitliepen. Winter stond op van haar troon en begon het kleine trapje van de verhoging af te lopen. ‘Ik hoop dat alles goed gaat?’ vroeg ze, meer doelend op Lapire’s land dan op Lapire zelf. Niet dat ze verwachtte dat het slecht ging – als dat het geval was, had Lapire het vast laten weten. Of niet, maar in ieder geval zou Winter het gemerkt hebben.
Eerlijk gezegd was ze er blij mee dat ze iemand in vertrouwen kon nemen – min of meer. Ze zou Lapire waarschijnlijk nooit helemaal vertrouwen en ook niet blindelings haar gang laten gaan, maar soms was het prettig om hulp te hebben. Zeker als je koninkrijk vermoedelijk werd aangevallen door andere landen of er een geheim complot bezig was dat jou van de troon wilde stoten.

Natuurlijk, merkte Lapire op dat haar titel werd weggelaten. Het was alleen niet interessant genoeg voor haar om er iets over te zeggen. Ze was eerlijk gezegd eerder benieuwd waarom ze hier zo nodig moest komen. En dat was heus niet zodat Winter erin kon wrijven dat ze officieel niet eens meer koningin was. Maar blijkbaar was ze nog wel belangrijk genoeg dat er geen wachters bij hun gesprek hoefden te zijn. Terwijl Winter haar vraag stelde, nam ze haar mantel af, welke ze op een of andere verhoging neerlegde. "Alles loopt zoals normaal, geen bijzonderheden." Antwoordde ze op de vraag. Nee, hiervoor was ze vast ook niet opgeroepen. "Maar laten we meteen tot zaken gaan, waarom had je mij nodig?" Ze vond het echt niet fijn om weg te zijn van haar paleis. Eerder nog het gaf haar de kriebels omdat ze bijna voelde dat er op dit moment iets fout ging. Ach, waarschijnlijk zou ze toch woede af moeten reageren wanneer ze terug kwam. Slachtoffer was dus al geregeld. En sowieso was ze nooit echt blij met het feit dat alles, maar dan ook echt alles, ijs was. Nergens zag je nog een normaal stukje land. Hoe moest ze nu haar stuk draaiende gaan houden? Een nationaal ijsbedrijf beginnen? Hadden ze ook nog niet genoeg van.

Lapire had waarschijnlijk geen zin in gezellig praatjes – wat goed uit kwam, want daar was Winter ook niet zo van – en vroeg meteen naar de reden dat Winter haar naar het paleis gehaald had. ‘Eric Charming,’ begon Winter. ‘Ken je hem? Hij blijkt een neef te zijn van de vorige koning. Ik vroeg me af of je iets over hem weet.’ Winter wist eigenlijk vrij weinig van hem. Ze was er ongeveer een week geleden achter gekomen dat hij bestond en toen hij haar orders om naar het paleis in Misthaven te komen niet opgevolgd had, was ze een beetje wantrouwend geworden. Het liefst rekende ze zo snel mogelijk af met de familie Charming en daarbij kon ze niet een één of ander onbekend neefje dat toevallig nog leefde gebruiken. Ze had gedacht dat ze iedereen geëxecuteerd had, tot aan eventuele bedreigende schoonfamilies, maar toen bleek Eric ineens nog in leven. Het meest frustrerende was dat ze geen idee had waar hij momenteel verbleef, of waar hij tegenwoordig zelfs uithing. De meeste paleizen van de Charmings had Winter vernietigd, maar misschien had ze er een over het hoofd gezien. Het was een beetje jammer dat ze geen idee had waar dat ding kon zijn, of dat het überhaupt bestond – misschien had hij helemaal geen geheime woonplaats en verkleedde Eric zich momenteel als zwerver of zo. Wist zij veel hoe die gast in elkaar zat.

Eric Charming. Charming naam, dat wel. Maar nee, ze kende geen familie Charming. En de familie die ze kende had Winter al mooi voor haar opgeruimd. Toch vroeg ze zich af waar Winter zich naar een dode familielid zou vragen. Tenzij... Ze vroeg het tenminste in de tegenwoordige tijd. Dus hij zou nog moeten leven. Was Winter haar executietirade mislukt? Was er één klein foutje opeens weer opgestaan? Dit was zeer interessant. Maar, ze moest haar rol ophouden dat ze onder Winter was. Dus in plaats van Winter te wijzen op haar fouten, schudde ze haar hoofd. "Nee, ik heb geen kennis van ene Eric Charming. De leden van de familie Charming zijn al... vergaan tot stof en as." Zei ze, met een glimlachje erachter aan. Maar er was dus nog een Charming in leven. Interessant.. zeer interessant. Kijk, Lapire had haar eigen motieven waarom ze Winter op de troon had geholpen. En één daarvan was dat ze de familie Charming net zo haatte als Winter zelf. Nu was het feit alleen dat Lapire nooit uitzonderlijke krachten of wapens gehad en hierdoor nooit de familie uit de weg kon ruimen. Winter daarentegen, was een perfect wapen, waar ze met de juiste woorden gebruik van had kunnen maken. Enige nadeel was dat ze haar positie formeel kwijt was. Beetje jammer, maar de voordelen waren zoveel groter. "Waarom, vraag je naar deze Charming?" Besloot Lapire toch maar te vragen. Je wist maar nooit wat voor reden er was.

'Omdat deze Charming nog in leven is, zover ik weet,' zei Winter, die haar frustratie aardig wist te verbergen. 'Het schijnt dat hij sinds kort terug is in The Enchanted Forest. Officieel staat hij onder mijn gezag, maar toen ik hem opdroeg naar het paleis te komen kwam hij niet, waardoor ik vermoed dat hij mijn bevelen negeert.' Ze wist eigenlijk wel zeker dat hij haar bevelen negeerde. Waarschijnlijk wist hij ook dat hij om het leven gebracht zou worden als hij ook maar een voet in Misthaven zette, dus was hij slim, bedacht Winter. 'Natuurlijk zou ik hem meteen laten executeren,' vervolgde ze haar verhaal, 'als ik wist waar hij zich schuil hield. Maar hij is zo goed als spoorloos. Ik denk niet dat hij werkelijk een bedreiging vormt, maar het liefste ruim ik elke levende Charming uit de weg.' Een tikkeltje agressief, misschien, maar Winter zinderde nog altijd van woede als ze aan de daden van die familie dacht - het was een wonder dat hun achternaam Charming was. 'Maar om mijn wachters het hele land door te sturen zonder enige aanwijzing lijkt me zonde van de tijd. Daarom vroeg ik me af of jij enig idee had.'

Dus Lapire was een soort speciale kill-unit. Nog interessanter. Maar wat ze dacht was dus waar. Er was een Charming in leven, en in de buurt van Misthaven. Dit werd nog eens heel leuk. En natuurlijk zou iedere Charming met een stel hersens Winter negeren. Maar, als ze hem kon bevelen om naar het paleis te komen, dan wist ze ook waar hij was, toch? Je kon moeilijk door je paleis gaan schreeuwen dat hij moest verschijnen. Geen wonder dat hij je dan negeerde. "Hoe heb je hem dat opgedragen, mag ik vragen? Het lijkt me dat je een aanknopingspunt moest hebben, om zo'n bevel naar hem te brengen." Misschien had Winter Lapire daarom wel gevraagd te komen. Geen enkele wachter zou hierbij nadenken, die zou gewoon Winter volgen. Deels omdat ze anders een nieuwe tuindecoratie zouden worden, maar ook omdat ze waarschijnlijk zelf geen idee zouden hebben en daarom alles maar mee zouden nemen. Maar ze had hem ooit beveelt, dus er was ooit een adres of iets dergelijks. Tenzij ze van die leuke 'Wanted' plakkaten had opgehangen.

Winter had de neiging met haar ogen te rollen. 'Ik heb het bevel uitgevoerd bij zijn aankomst in Misthaven. Blijkbaar is hij er meteen vandoor gedaan. Het is wel weer duidelijk dat ik voortaan zélf zulke dingen moet opknappen, en niet een stel wachters moet sturen die het niet eens voor elkaar krijgt een Charming tegen te houden. Ik weet niet eens of hij het bevel aangehoord heeft, maar het feit dat hij wegvlucht zegt al genoeg, nietwaar?' Winter was zich behoorlijk goed bewust van die ene fout, hoor, en ze wilde ervoor zorgen dat het niet nog eens gebeurde. Dat was eigenlijk ook waarom Lapire hier was, omdat ze wist dat Lapires methodes waarschijnlijk wat sneller werking zouden hebben. 'Dus,' zei ze, 'je snapt wel dat ik het me niet kan veroorloven nog eens zo'n stomme fout te maken.' Ze zei het nogal geïrriteerd, alsof het niet haar eigen schuld was - wat het in feite wel was. Maar Winter haatte het om haar fouten aan te geven. Ze haatte het ook dat er een mogelijke vijand op vrije voeten was. Ze haatte het het meest dat ze geen idee was wat hij ook maar van plan was. Óf hij überhaupt iets van plan was, of dat hij gewoon wegvluchtte en nooit meer zijn gezicht zou laten zien. Maar de Charmings kennende, vermoedde ze het eerste.