Wij zijn niet pro met titels

Eric zou niet weten hoe de wijk waar hij in was ook alweer heette, maar het was waarschijnlijk iets met te veel medeklinkers om degelijk uit te spreken, laat staan met een accent. Hij was in Misthaven verzeild geraakt dankzij zijn soort van samenzwering en had te horen gekregen dat er een nieuwe wilde meewerken. Op den duur begon hij zich echt af te vragen of het nieuws van wat hij uitspookte onbekend voor het grote publiek was of het een publiek geheim was waarover hij gewoon niet werd aangesproken. Niet dat hij dat niet best vond, hoor, zo veel zin hij niet om erachter te komen hoe het was om bepaalde mensen vertoornd te zien. Gewoon niet. Slecht idee.
Maar goed, hij was in Misthaven in één of andere wijk waar niet al te veel mensen leefden die ook maar in de buurt kwamen van degene met wie hij twintig minuten geleden nog gesproken had. Wauw. Ergens was het best grappig dat het hem maar een minimale tijdspanne kostte om terecht te raken in een wereld die de zijne niet was en dat waarschijnlijk ook niet snel zou worden. Driemaal hoezee voor een plan met elke letter van het alfabet in de vorm van familiaal erfgoed. Hij duwde de deur van een herberg open – iets dat niet echt zijn plan was geweest, maar hij had honger en hij ging echt niet de tocht naar huis doen op een lege maag. De tocht op zich was echt niet zo verschrikkelijk of zo, zeker als je de binnenwegen kende. Maar het was saai. Maar goed, herberg. Werd het er ooit verlucht zelfs? Wauw. Wat was het nut van ramen als je ze niet gebruikte zelfs.

Met een ferme klap sloeg de achterdeur van de herberg dicht en Faith gromde nogal gefrustreerd bij het zien hoe haar slachtoffer hem smeerde. Ze wist dat ze hem hier had kunnen vinden, maar ze wist ook dat hij waarschijnlijk verwacht had dat ze achter hem aan zou komen. Dus besloot ze dat ze hem niet ging volgen. Ze kreeg die gast nog wel te pakken. Hij was haar nog geld schuldig, oké, en Faith liet haar geld niet graag lopen.
In plaats van na te denken over hoe ze hem de volgende keer te grazen zou kunnen nemen, besloot Faith dat hij wel even kon wachten en nam ze plaats aan de bar. Ze had vanavond toch niet veel beters te doen dan vanonder haar geliefde rode capuchon mensen observeren. Hé, daar had je die bakker die zich in zijn vrije tijd ladderzat dronk en altijd ruzie had met zijn vrouw. Dat was de jongedame die met nog meer mannen het bed had gedeeld dan Faith zelf en daar had je die gast die ervan werd beschuldigd zijn neef te hebben vermoord vanwege een familiefortuin – ze herkende hem van de “Wanted”-posters. En oh, daar had je die stalknecht die iets te gretig op haar uitdagende knipoog was ingegaan. Misschien moest ze maar doen alsof ze hem niet herkende, voor hij op haar af kwam of zo.
Ze draaide zich om toen de deur open ging en dacht na of ze deze persoon kende, maar ze was er vrij zeker van dat ze zijn gezicht hier nog niet gezien had. En onbekend stond voor Faith gelijk aan ongelooflijk interessant. Voor hij de kans had om een stap verder te zetten, glimlachte ze zo vriendelijk mogelijk – dat werkte bij de meeste mensen, oké? – en zei ze: ‘Hallo.’ Geen tijd voor originele gespreksopeners en zo.

Eric had zo ongeveer een halve voet in de herberg gezet toen hij werd aangesproken. Wauw. Hij wist niet goed of hij dat als een compliment moest opvatten of dat met iedereen gebeurde die van zijn leven niet ergens kwam en dan plots wel. Eigenlijk kon het hem niet zoveel schelen. Het meisje met rode cape – waarom zelfs – zou hem vast niet verhinderen om eten te bestellen. ‘Hallo,’ zei hij terug, want hij was nu eenmaal niet opgevoed in de rimboe. Alleen maar in bergen waar geen kat kwam en die een naam had die heel erg shady klonk.
‘Is het over het algemeen niet de gewoonte om binnen de mantel uit te doen?’ informeerde hij, hoewel het hem worst kon wezen of iemand nu haar mantel aanhield of niet. Was niet echt zijn zaak, maar oké. Als hij dan toch werd aangesproken, kon hij van de gelegenheid gebruik maken om er iets uit te flappen. Hallo, een hele dag zichzelf inhouden om een paranoïde man van middelbare leeftijd volledig aan zijn kant te krijgen was heel erg nuttig en zo, maar op den duur had hij zin om hem eraan te herinneren dat hij net zo goed naar de pijpen van hare majesteit kon dansen als hij niets anders ging doen dan vragen naar wat er zou gebeuren, mocht dit en dit misgaan. Wist hij toch veel, waarschijnlijk zouden ze allemaal doodgaan, jammer dan. Ze wisten allemaal met wie ze te maken hadden, oké, waarom zou dat betekenen dat hij het niet kon proberen. Iedereen maakte fouten – het was de truc om de fouten te herkennen en erop in te spelen. En niet dood te gaan. Wel zo handig.
Het was eigenlijk pas na het eruit flappen van de vraag dat hij de moeite deed om het meisje zelf te bekijken en, je weet wel, iets verder te kijken dan het bestaan van de rode cape. Ze had zo ongeveer het soort gezicht dat praktisch elke leeftijd kon herbergen en eh, tja, die rode cape. Was het slecht dat dat het voornaamste was wat hem opviel? Maar hallo, je kon er niet naast kijken.

'Nah,' zei Faith. 'Niet voor mij.' Dus hij kende haar niet. Dat was voor Faith haast een soort belediging, want hallo, iedereen in deze buurt kende haar op z'n minst van verhalen, toch? Was ze niet de soort beroemde Red Riding Hood?. Ze droeg die rode cape niet voor niets, hoor. Oké, misschien hield ze een klein beetje teveel van de aandacht die ze door die felle kleur kreeg en de reputatie die ze ermee opbouwde. Misschien vond ze het leuk als mensen bang voor haar waren of haar nakeken of juist enorm geïnteresseerd waren in haar slechte daden en zo. Was niets mis mee, toch? Je kon in deze tijd beter een slechte reputatie hebben dan helemaal geen reputatie.
Goed, meneer had haar in ieder geval niet genegeerd, en dat was een begin. En dat hij haar nergens van kende was waarschijnlijk een teken dat hij hier nooit kwam - of hij was gewoon blind en doof en behoorlijk stom.
'Hoezo?' vervolgde ze met een flauwe glimlach. 'Wil je dat ik 'm uit doe?' Net iets te onschuldig. Maar hé, Faith had er geen problemen mee die cape af te gooien, hoor, als hij daar blij van werd. Ze was die man die ze achterna zat eigenlijk alweer vergeten. Die kwam vast nog wel een keer terug. Tenzij hij het eerstvolgende schip richting Verweggistan pakte of zo, maar Faith dacht niet dat hij daar genoeg geld voor had, aangezien hij haar ook nog moest betalen. Ach ja. Dat kwam wel goed.

Dat was een heel goede herinnering aan waar hij ook alweer zat. Bedankt Rode Cape. ‘Als dat ding je dierbaar is, mag je hem heus wel aanhouden, hoor,’ zei hij als de barmhartige Samaritaan die hij toch was.
Hij zou waarschijnlijk ook wel zo gezien worden als hij wat meer de moeite deed om barmhartig te zijn, maar dat was het punt niet. Het punt was…wat was het punt zelfs.
Hoe dan ook, mensen die aanboden een kledingstuk uit te doen zodra je er een opmerking over maakte, waren mensen waar hij soms wel en soms niet graag mee werd opgescheept. Op het moment vond hij het best, al was het maar omdat hij iemand nodig had die een jongen lastigviel. Hij had geen flauw idee hoe het exact zou lopen, maar iemand die een kledingstuk aanbood uit te doen, leek hem een goed begin. ‘Ik zou niet weten waarom er op jou andere regels van toepassing zijn dan op de rest van de wereld, maar ken je Noah Pan?’
Hij gokte erop dat het geen kwaad kon om ernaar te vragen. Hij bedoelde maar, als hij vrolijk in Misthaven kon rondlopen, kon dat niet betekenen dat er echt zo grondig naar hem gezocht werd. Hij kon er met zijn verstand niet bij waarom hij nog nooit iemand in de bergen had gezien die naar hem op zoek was, maar oké, vond hij best. Dus had hij de vraag gesteld, hoe bizar en uit het niets die ook was. Altijd leuk toch? Het was echt niet zo alsof iemand nu helemaal doorhad waarvoor hij het soort van gesprek op iemand had gebracht. Overigens kende hij Noah Pan niet goed. Hij wist vooral dat die beste maatjes was met Winter, wat a. eng was en b. vaag en c. handig. Maar toch vooral vaag.